Рәхмәт сезгә, Ришат абый Әхмәтшин!

Бүген дә шулай булды. Кичтән котырган буран көндез дә тынмады. Төштән соң эшкә барырга чыктым. Урамнарны кардан ачу техникасын да гаеп итәргә урын юк. Күз ачкысыз бүгенгедәй буранда алар да өлгерә алмый. Олы юлга чыгып җитә алмый, юл читенә салган сырынтыда батып, машинам туктап калды. Ни хәл кылырга? Ярдәмгә туганымны чакырдым. Абый килеп җитеп үзенең машинасына тагып тартып карады, нәтиҗә булмады. Шул вакыт якындагы йортның капка алдындагы карны көрәгән җиреннән туктап ярдәмгә бер абый килде һәм руль артына үзе утырып машинамны бер тында чыгарып бирде.

—Ап-ак кар баскан юлны күрми килеп кердем... — дип акланырга тырыштым таныш түгел абыйга.

—Соң, сеңелем, мондый көннәрдә барыбыз да шулай инде, — дип тынычландырды ул мине.

—Рәхмәт инде, абый, сезгә. Ә сез кем буласыз? — дип сорарга ашыктым.

—Ришат абыең булам. Әхмәтшин.

Рәхмәт сезгә, Ришат абый! Сез үтәсе юллар гел ачык булсын!